Dr Vladislav Ribnikar: OBLIKOVANJE I PODIZANJE VRHA NOSA

Piše dr Vladislav RIBNIKAR, spec. estetske i plastične hirurgije

Vrh nosa je zapravo donja trećina takozvane nosne piramide (nekada i donja četvrtina, ako je nos dugačak, a vrh mali), od čvrstih struktura u njemu su samo hrskavice, a ono što je interesantno jeste da je to jedini deo nosa koji se može pokretati i menjati oblik, zahvaljujući veoma delikatnoj muskulaturi.

U stručnoj literaturi češće se koristi termin lobula da označi ovaj deo nosa, a izraz vrh upotrebljava se da definiše samo najistaknutiji i najistureniji deo lobule.

Pre operacije

Analiza stanja na vrhu nosa mora biti izvršena iz šest osnovnih pozicija: iz oba profila, oba poluprofila, spreda (anfas) i odozdo (bazalno).

Elementi koji se posmatraju su sledeći:

1. pozicija vrha (u odnosu na ukupnu dužinu nosa,
2. rotacija (kranijalna-podignut, kaudalna-spušten),
3. projekcija (isturenost vrha u odnosu na glavnu vertikalnu osu lica),
4. širina vrha (udaljenost između kupola),
5. masa (volumen i oblik lateralnih kruseva),
6. definicija (jasne, skladne i simetrične kupole kao i supratip regija)
7. osobine kože (debela koža se slabo retrahuje i teško oblikuje, tanka koža će prikazati i najmanje nepravilnosti).

Hirurške tehnike

Hirurške tehnike za korekciju vrha nosa u poslednje tri decenije doživele su ekspanzivan razvoj, i ovo usavršavanje još uvek traje. Hronološki, može se reći da je razvoj tekao u tri faze: faza redukcije-resekcije kao najstarija, faza augmentacije kao veliki napredak tokom 70-ih godina prošlog veka, i faza rekonstrukcije-kreacije kao faza najnovije generacije tehnika u kojima se insistira na modifikaciji postojećih struktura, dakle preciznom oblikovanju (Cartilage sculpturing).

U prvoj fazi dominirale su tehnike kojima su se uglavnom odstranjivali, presecali i narezivali delovi hrskavičavih struktura (incizije ,excizije), dakle vrh je prevashodno smanjivan, pa su i estetski rezultati bili ograničenog dometa.

Faza augmentacije uvela je inovaciju transplantacije hrskavice, čime su se mogli postići novi oblici i bolja stabilnost. Hrskavica je najčešće uzimana sa nosne pregrade ili usnih školjki, kao  i sa rebara, a zatim plasirana u različite, prethodno pripremljene, delove nosa i nosnog vrha.

Čitav niz  hrskavičavih transplantata opisan je do sada u stručnoj literaturi (preko 20) i njihove funkcije su specifične za svaki slučaj ponaosob (shield-graft, onlay, umbrella, subdomal …).

I konačno, moderna faza rekonstrukcije  objedinila je sva prethodna iskustva redukcija i augmentacija sa  inovativnim tehnikama suturnog oblikovanja hrskavica (suture-shaping) i modifikacije njihovog oblika i položaja  (preoblikovanje-skulpturiranje).